یادداشت؛ نادر کریمی جونی

گام های آرام ولی خطرناک

ایالات متحده، فرانسه، آلمان و انگلستان در روز های اخیر پیش نویش قطعنامه ای را میان اعضای شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی پخش کرده اند که در آن از ایران خواسته شده تا در مورد کشف ذرات اورانیوم به شدت غنی شده به بازرسان آژانس توضیح بدهد. چندی ئیش رافائل گروسی مدیرکل این آژانس در مصاحبه ای به خبرنگاران گفت که نه فقط ایران محدودیت دسترسی های بازرسان آژانس را برطرف نساخته بلکه ابهام هایی که در مورد کشف ذرات به شدت غنی شده در سایت های مریوان، نطنز و تورقوزآباد به وجود آمده بود هم کماکان باقی است و ایران در این باره توضیحی نداده است.
در واقع ایران پس از یک سالگی خروج ایالات متحده از توافق هسته ای، برابر مفاد این توافق عمل به تعهدات خویش را کاهش داد، از جمله، این کاهش تعهدات شامل قطع نظارت های پادمانی و فراپادمانی نیز می شد. در این باره ایران ۲۷ دوربین نظارتی آژانس را از حالت برخط خارج کرد و خاموش نمود. در مورد سایر دوربین های نظارتی هم ایران آن را از حالت برخط خارج و تصریح کرده چنان که تحریم های ایالات متحده لغو و منافع ایران از توافق هسته ای تامین نشود، فیلم های ذخیره شده این دوربین ها به بازرسان هسته ای تحویل داده نمی شود. البته ایران تهدید کرده بود که پس از پایان ضرب الاجل تعیین شده، فیلم ها از حافظه این دوربین ها پاک می شود ولی علی رغم به توافق نرسیدن مذاکره کنندگان در وین، هنوز خبری در مورد پاک کردن این حافظه ها مننتشر نشده است.
اگر این قطعنامه، در نشست این دور از شورای حکام که چهارشنبه همین هفته آغاز می شود به رای گذاشته شود و رای بیاورد، آن این دومین قطعنامه است که در شورای حکام علیه کشورمان به تصویب می رسد. هر دو قطعنامه مطرح لحنی آرام و آشتی جویانه داشته اند و از یک منظر نمی توان آن ها را قطعنامه ای علیه ایران دانست. اما همین که در متن قطعنامه برای انجام همکاری های بیشتر به ایران فشار وارد آورده یا تذکر داده می شود، می توان این متن ها را علیه کشورمان ارزیابی کرد. برخی ناظران معتقدند که این قطعنامه ها، در واقع زمینه سازی برای انجام اقدامات شدیدتر و از جمله، فعال سازی مکانیزم ماشه است. در این صورت حتما راهبرد ها و مسیری دقیق در نظر گرفته شده تا با صدور قطعنامه های رقیق و لطیف، افکار عمومی کشورها و جامعه جهانی برای پذیرش رفتار های شدیدتر آماده شود.
در این صورت قطعنامه های صادر شده حتی اگر خیلی آرام و ملایم باشد، یا لحنی مشفقانه داشته باشد، باز هم نخستین گام از مسیری خطرناک به حساب می آید. این مسیر ممکن است سرانجام به ارجاع پرونده ایران وبه شورای امنیت و فعال شدن مکانیزم ماشه ختم شود. به همین دلیل مقامات و راهبرد نویسان جمهوری اسلامی ایران، باید توجه بیشتری به این گونه قطعنامه ها و تبعات ناشی از آن داشته باشند.

پایان پیام./

به این مطلب امتیاز دهید.
تبلیغات