کمتر اتفاق می افتد که در همایشی در ایران، هر سه رئیس قوه حضور داشته باشند اما در روزهای گذشته کنفرانس شفافیت با حضور سران سه قوه در تهران برگزار شد. در این کنفرانس هریک از سران سه قوه از منظری بر لزوم شفافیت در رفتارها تاکید کردند. به عنوان مثال ابراهیم رئیسی تقاضا کرد که قراردادهای اقتصادی شفاف و منتشر شود. محمدباقر قالیباف هم سوال کرد که چرا مذاکرات مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره بررسی مصوباتی که با مخالفت شورای نگهبان روبرو شده منتشر نمی شود؟ غلامحسین محسنی اژه ای هم از سازمان بازرسی کل کشور سوال کرد که چرا همه نامه های و گزارش های این سازمان دارای مهرهای طبقه بندی شده است. او هم چنین ابراز عقیده کرد که اگر دوربین ها را به داخل محاکم، زندان ها و … راه می دادیم، قطعا الان در موقعیت بهتری بودیم.
در همه موارد بیان شده و بیشتر از این، آن چه در گفته های دیگر مقامات جمهوری اسلامی ایران نیز بیان شده، همگی شفافیت را معادل اطلاع رسانی عمومی و آگاهی یافتن شهروندان از مسایل کشور دانسته اند. این اطلاع رسانی البته نمی تواند هدایت شده باشد چرا که در آن صورت اوضاع همین که الان هست می شود. در همان گفته رئیس قوه قضائیه، این نکته به وضوح دیده می شود چرا که ایشان برای راه دادن دوربین که نماد خبرنگاران است حد و مرزی قائل نمی شود. یعنی این اعتقاد در میان راهبران نظام وجود دارد که پایه ی شفافیت، اطلاع رسانی برای عموم شهروندان است. البته محسنی اژه ای امروز براین نکته پای فشرده که آیا می توان به هر مطلبی اجازه انتشار داد و بعد با یک جمله ” ببخشید، اشتنباه شده است” موضوع را پس گرفت؟ خود ایشان به این جمله پاسخ داده که نمی توان این اجازه را صادر کرد چرا که در برخی موارد آبروی فرد، نهاد، کشور و … به خطر می افتد و اقرار به اشتباه دردی را دوا نمی کند.
البته این حرف رئیس قوه قضائیه درست است اما گاهی نظام هم از این اشتباه ها انجام داده است. مقلا در پرونده ترور دانشمندان هسته ای که برخی به عنوان عوامل قتل دستگیر و محاکمه شدند و از ایشان اعتراف های تلویزیونی هم پخش شد، بعد بیگناهی ایشان احراز و به آن ها غرامت نیز پرداخت شد. آیا در تمام مدت نظام جمهوری اسلامی به خاطر این اشتباه از مردم و خانواده های دستگیر شدگان عذرخواهی رسمی کرد؟ آیا نظام جمهوری اسلامی ایران در موارد مشابه، با خود نیز مطابق دیدگاه آقای اژه ای رفتار کرده است؟
محسنی اژه ای این رفتار که درباره موضوعی اطلاع رسانی و بعد تقاضای شفاف سازی شود را نادرست و غیرقابل دفاع می داند، حالا تصور کنید این گزارش یا خبر اشتباه از سوی یک رسانه منتشر شود. آیا مقامات مسئول درباره آن موضوع اطلاع رسانی کرده یا درصدد اطلاع رسانی بوده اند؟ حتما این جواب منفی است. چرا که وقتی رسانه ای درصد انتشار مطلبی بر می آید حتما قبل از انتشار منابع مختلف مستقیم و غیرمستقیم را برای غنا بخشیدن به گزارش، بررسی می کند. در این صورت اگر مقامات کشوری و … درصدد اطلاع رسانی پیرامون آن موضوع بودند، با نویسنده گزارش همکاری می کردند و اطلاعات درست را در اختیار او قرار می دادند. بنابراین نیاز به انتشار اطلاعات نادرست از سوی رسانه وجود نداشت. اما گر این همکاری میان مقامات کشور وجود نداشت، آیا رسانه حق ندارد خبری را به منظور اجبار یا الزام مقامات کشور به شفاف سازی منتشر کند؟ اگر مقامات کشور با این مساله مخالف هستند آیا حرف های بیان شده در همایش شفافیت تنها شعارهای جذاب بوده است؟
